Zwanger zijn is een feestje? Dat geldt helaas niet voor iedereen

Mijn zwangerschap met extreme zwangerschapsmisselijkheid (HG)

HG doet wat het belooft. En dan bedoel ik niet het bedrijf achter de bekende schoonmaakmiddelen. Ik heb het over Hyperemesis Gravidarum, misschien heb je er wel eens van gehoord. Volgens onderzoek krijgt ongeveer 2% tot 3,6% van alle zwangeren in Nederland last van Hyperemesis Gravidarum (HG), oftewel extreme zwangerschapsmisselijkheid. Hoewel ik normaal gesproken liever schrijf over de leuke kanten van het zwanger zijn, wil ik deze keer graag een andere kant belichten. Een kant waar ik inmiddels iets te bekend mee ben.

Zwanger zijn is een feestje. Zo begon ik jaren geleden een artikel. Het artikel ging over het vieren van je zwangerschap met vrienden en familie. Want hoe bijzonder is het als je het geluk hebt om een kindje op de wereld te mogen zetten? En dus raadde ik aan om elke gelegenheid met beide handen aan te grijpen om van begin tot eind van die zwangerschap te genieten. Van de gender reveal party tot aan de babyshower en het uiteindelijke kraamfeest.

Door het dolle heen

Vanaf het moment dat ik met dit bedrijf startte in 2012 tot en met de dag dat ik voor het eerst zelf een positieve zwangerschapstest in mijn handen mocht houden wist ik dan ook een ding zeker: van mijn eigen zwangerschap zou ik gaan genieten, mocht het me ooit gegeven worden natuurlijk. En toen kwam de dag dat er twee streepjes op een staafje verschenen. Ik was door het dolle heen.

How little did I know…

De eerste paar dagen kon ik mijn geluk niet op. Tijdens een verjaardag van mijn zwager wist ik vakkundig de alcohol in te ruilen voor een spa rood. Een dag later informeerde ik tijdens een etentje met vriendinnen nonchalant wat er op het menu stond zonder ook maar een tikkeltje argwaan te wekken (geloof mij: jij bent daar over het algemeen drukker mee dan de mensen om je heen). En op maandag reed ik naar kantoor alsof er niets aan het handje was.

De eerste keer

Ik herinner me nog precies de eerste keer. De eerste keer dat de misselijkheid me overviel. Ik reed vanaf kantoor (waar ik drie dagen per week werk als communicatieadviseur voor het onderwijs) naar huis en voelde het opkomen. Wat ik op dat moment dacht? “Zou dit dan die zwangerschapsmisselijkheid zijn waar iedereen het over heeft?” Ik moest er een beetje om lachen hoe bewust ik de misselijkheid registreerde: ik was dus écht zwanger.

Het geluk was van korte duur

De volgende ochtend, 5 dagen na de positieve test, appte ik mijn baas dat ik ziek was. De eerste keer spugen was een feit, en ook de tweede keer liet niet lang op zich wachten. Maar hee, deze misselijkheid was voor een goed doel. In het weekend wist ik mezelf weer een beetje op te peppen en maandag reed ik net als iedere andere maandag gewoon weer naar mijn collega’s. Want ik ben toch zwanger, niet ziek?!

Hyperemesis Gravidarum

Hoe ik de dag doorgekomen ben, weet ik niet. Maar die avond belande ik ziek in bed en ik ben er de eerste 5 maanden niet meer uitgekomen. Letterlijk. Natuurlijk wist ik toen nog niet wat ik nu weet. Dat ik bij die 2% tot 3,6% zwangeren hoor met extreme zwangerschapsmisselijkheid, oftewel Hyperemesis Gravidarum (HG). Iedere zwangere met Hyperemesis Gravidarum (HG) zal het anders omschrijven, maar voor mij betekende het 15 á 20 keer per dag spugen, vrijwel niets kunnen eten en drinken, doodmoe maar niet kunnen slapen van de misselijkheid. De slaapkamer werd mijn nieuwe thuis, de gordijnen bleven dicht.

Mentale klap

Misselijk zijn is zwaar. Maar de zwaarste dobber vond ik de mentale klap: zwanger zijn hoort toch een feestje te zijn? Natuurlijk geloofde ik daar niet heilig in, maar ik kon niet begrijpen dat ik tot mijn bed veroordeeld was. Voor mijn gevoel deed ik van de een op de andere dag niet meer mee met het leven: ziekgemeld op werk, geen geluid of geur kunnen verdragen, een groot verdriet voelen terwijl dit is wat je zo graag wilt, afstand nemen van iedereen, je huis zien versloffen en jezelf voelen aftakelen. Alleen nog maar op bed liggen. Liggen, spugen, slapen, spugen. Dat is het.

Hoop

Wat ik al zei: toen wist ik nog niet wat ik nu weet. Dat het Hyperemesis Gravidarum (HG) was. En dat is maar goed ook, want er was nog hoop. Hoop dat de misselijkheid en het spugen maar van korte duur zouden zijn. Hoop dat je na het eerste trimester weer op je benen zou kunnen staan. En als het dan niet na 12 weken is, dan na 14 weken. En zo niet, dan na 16 weken misschien?

Ik kon wel janken

Als buitenstaander klinkt dit allemaal wellicht wat overdreven. Maar wat er in die weken ziek op bed door je heengaat valt bijna niet te omschrijven. Medicijnen slaan niet aan, je raakt uitgedroogd waardoor je verward raakt, depressieve gedachtes nemen toe: waarom doe ik dit in godsnaam? We waren toch gelukkig samen? Wil ik dit echt? Ben ik echt ziek of stel ik me aan? Ik ben toch nooit ziek? De tips van familie, vrienden én de verloskundige doen – ondanks alle goede bedoelingen – niet veel goeds. Gemberthee, een cracker op je nachtkastje en jezelf even dat zonnetje inslepen? Ik kon wel janken.

En dat deed ik ook

Heel veel zelfs. En toch kwam er op een dag een omslag. Het spugen werd rond de 25 weken zwangerschap minder. Ter info: dat ‘geluk’ heeft niet iedere vrouw met Hyperemesis Gravidarum (HG). Sprong ik op die spreekwoordelijke roze wolk? Nee, zeker niet. Maar in de weken die volgden nam de misselijkheid af, kon ik langzaam maar zeker weer die trap af naar de woonkamer, stak ik mijn hoofd met enige regelmaat om de tuindeur om wat zonnestralen op te vangen en met een beetje geluk keken mijn vriend en ik weer eens een film. De eerste 10 minuten dan 😉 De weken daarna kropen langzaam maar zeker voorbij. Ik heb m’n gezicht nog een paar keer op kantoor laten zien. Ik heb zelfs nog een mini-corona-babyshower gehad met mijn zus, schoonzus en moeder. Blij was ik niet, maar het spugen en de misselijkheid werden minder en het einde kwam in zicht.

Tranen van geluk

Zwanger zijn is een feestje. Van die illusie ben ik inmiddels genezen. En toch is het een verhaal met een goede afloop. Want na 39 weken afzien – en een pittige bevalling die daar heerlijk mee in lijn was – werd op 13 april 2021 onze dochter Ella geboren. En zo blij als ik was toen ik die positieve test in mijn handen hield, zo dankbaar was ik op het moment dat ik voor het eerst dat kleine meisje vast mocht houden. Zodra ik haar in mijn armen had veranderde alles: ik was intens gelukkig.

Ella

Heeft dat kleine meisje ervoor gezorgd dat ik alles ben vergeten? Helaas niet. Maar net zoals met alles heeft ook deze periode iets gebracht: daarna ben ik zo enorm gaan genieten. Genieten van Ella, van het voorjaarszonnetje dat zich steeds vaker liet zien, van een simpele wandeling naar de supermarkt, samen koken met mijn vriend, heerlijk eten en van alle vrienden en familie die op bezoek kwamen. En elke keer als ik naar dat kleine meisje kijk denk ik wat vele ouders zullen herkennen: voor jou zou ik toch alles doen? Bijna alles dan. Want nog een keer Hyperemesis Gravidarum, dat gun je niemand.

Heb je HG of ken je iemand met HG? Kijk dan eens op de website van Stichting ZEHG waar je alles leest over (extreme) zwangerschapsmisselijkheid en Hyperemesis Gravidarum. Dit heeft mij enorm geholpen.

Ga naar www.zehg.nl.

•